Απότομη προσγείωση στη Eurovision

Δεν είμαι και τόσο fun της σημερινής Eurovision, όμως παρακολουθώ το κλίμα σε γενικές γραμμές. Αυτό που αποκόμισα τον τελευταίο καιρό ήταν μία βεβαιότητα να την πω; ενθουσιασμό; υπερβολική αισιοδοξία σχετικά με την την κατάταξή μας στον τελικό. Ίσως και τα ξένα sites στοιχημάτων που κάποια στιγμή μας θεωρούσαν σαν φαβορί να συνέβαλαν σε αυτό. Όμως σήμερα τις μεγάλες προσδοκίες, τις διαδέχτηκε μία απογοήτευση. Ίσως βάλαμε το πήχη πολύ ψηλά. Ίσως το πρόσφατο παρελθόν μας βάζει σε ένα σκεπτικό μαξιμαλιστικό. Νομίζω πως αν πηγαίναμε με συγκρατημένοι αισιοδοξία, η ψυχολογία μετά τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας θα ήτανε καλύτερη και η γνωστή γκρίνια που άρχισε και θα συνεχιστεί τις επόμενες μέρες, θα είναι λιγότερη. Και εδώ θα ήθελα να σταθώ, σε αυτήν την γκρίνια. Θυμάμαι όταν η Παπαρίζου με το συγκρότημα Antique είχε πάρει την τρίτη θέση, πολλοί ορμήξανε να την κατασπαράξουν. Πρέπει σχεδόν πάντα να γκρινιάζουμε; Να ψάχνουμε να βρούμε το μικρό και να το κάνουμε μεγάλο; Η προσπάθεια για εμένα μετράει. Προσπάθησαν τα παιδιά να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό και για τη θέση που πείραμε, δε φταίμε μόνον εμείς. Υπήρξαν κάποιοι που ψήφισαν και αλληλουποστηρίχτηκαν.